Neverending Story
Η φίλτατη Ame Triste μου έδωσε μια πάρα πολύ καλή ιδέα για παιχνίδι. Παρακάτω ακολουθεί ένα μικρό σκέλος μιας φανταστικής ιστορίας. Το πρόβλημα είναι ότι ο σκώρος έφαγε όλο το βιβλίο, με αποτέλεσμα να μην έχουμε ιδέα τι γίνεται στην όλη υπόθεση. Εσείς λοιπόν καλείστε με ένα κείμενο 4 στίχων ή 4 γραμμών να συμπληρώσετε την ιστορία. Το γελοίο στη υπόθεση είναι πως ο καθένας σας θα αφήνει μισοτελειωμένη τη δική του συνέχεια ώστε να έχει ένα "πάτημα" για να συνεχίσει ο επόμενος! Και ξεκινάμε...
Μια φορά κι έναν καιρό, σε έναν κόσμο μαγικό στη Δανία , ζούσε μια μικρή χωριατοπούλα, η Ούρλικε. Το κοριτσάκι κάθε μέρα πήγαινε στα χωράφια για να μπορέσει να βγάλει το χαρτζηλίκι του. Το πρόβλημα δεν ήταν εκεί. Η Ούρλικε, παρ' όλο που φράγκο δεν είχε η τσέπη της να πάρει ένα ποδήλατο, αποφάσισε μόλις φτάσει στα 20 να αλλάξει το μέλλον της.
Μια μέρα πριν από τα εικοστά γενέθλιά της συνέβη το μοιραίο, όταν άνοιξε η πόρτα του στάβλου και εμφανίστηκε μπροστά της... (συνεχίστε από εδώ!)
Πρόσκληση δε χρειάζεται, παίζει όποιος θέλει και φυσικά μπορείτε να κάνετε το ίδιο και στο δικό σας blog!!
...o Buckdichstein παίζοντας το ξυλόγλυπτο γερμανικό σουραύλι του,γεμάτος πόνο και πόθο για τα κάλλη της ακόμη άπαρτης Ούλρικε..Μονομιάς, αντικρύζοντάς τη, τα μάτια του έλαμψαν από χαρά και ξάφνου το βλέμμα της Ούλρικε χαμήλωσε , μην μπορώντας να κρύψει την ντροπή και την...
...απογοήτευσή της που αντίκρυσε τον (πως τον είπαμε?) Buckdichstein και όχι κάποιο Φινλανδό αγρότη να κόβει ξύλα, τα οποία στη συνέχεια θα πετάξει στη μισόσβηστη θράκα, η οποία θα φουντώσει και θα αποκτήσει την κατάλληλη θερμοκρασία για να ψήσει την φτωχική του ταρανδόσουπα, υπο τους ήχους ξακουστής μπάντας της πατρίδας του! Η μικρή χωριατοπούλα -παρόλη την πικρία της- ακολούθησε τον Buckdichstein στο...
...μικρό του καλύβι δίπλα στον ποταμό Ριχάινε Μπίτε και ξεκίνησε να βάζει τα ξύλα στο τζάκι. Ήταν εκείνο το κρύο βράδυ του Δεκέμβρη, που η νεαρή Ούλρικε έμαθε πως να ψήνει. Αφού οι δύο νεαροί έφαγαν, ήπιαν και δημιούργησαν ένα κλίμα ευφορίας ο Buckdichstein σήκωσε τη μικρή Ούλρικε στα στριβαρά του μπράτσα και...
την πέταξε στο βρωμερό, ανήλιαγο κελάρι από όπου η Ούρλικε δεν έφυγε ποτέ...Κι ακόμη, καλά μου παιδιά, αν περάσετε από το στοιχειωμένο, σκοτεινό εκέινο δάσος, θα ακούσετε τις κραυγές του πνεύματος της Ούρλικε, το οποίο αδυνατεί να δραπετεύσει από τον τάφο της κυράς του, ο οποίος σκονισμένος μένει ανοιχτός κι από μέσα ακούγεται...
...το αιώνιο ρέψιμό της (έφαγαν πολύ εκείνο το βραδυ!) που πάντα θα αντηχεί στ'αυτιά του πρώτου και μοναδικού αγαπημένου της, κάθε φορά που αφήνει τα αγαπημενα της αγριολούλουδα στο μαρμαρινο μνήμα της. "Δεν έπρεπε να την πάω ποτέ εκεί..Δεν ήξερα..Δεν είχε συμβει ποτε ξανά κατι τέτοιο..", σκεφτόταν συνεχώς καθώς το δάκρυ που κυλούσε από το μαγουλό του εσταζε στο...
δερμάτινο φλασκί του που πάντα είχε ανοιχτό για να συλλέγει κάθε δακρύου στάλα ωστε να την χρησιμοποιήσει την επόμενη φορά! Και μετά σηκωνόταν και φύτευε ξανά τα λουλούδια που στην Ούρλικε είχε προσφέρει δίχως να γνωρίζει οτι με το πέρας του χρόνου αυτά ανέπτυσσαν ανθρωποφάγες ιδιότητες...κάτι που αποδείχθηκε μοιραίο όταν ο Buckdichstein πήγε να επαναλάβει την πράξη του στις...
(Υ.Γ. Αθηνά δεν το κάνουμε καμια νουβελίτσα το θέμα να τσιμπήσουμε κ κανενα ευρώ?)
...8.00 ακριβώς, λίγο πριν εμφανιστεί η Όλγα Τρέμη στο δελτίο του MEGA. Ξάφνου βλέπει στους τίτλους ειδήσεων τη μούρη του και από κάτω λεζάντα "ΚΑΤΑΖΗΤΕΙΤΑΙ". Αμέσως το έβαλε...
...στα πόδια και έψαξε καταφύγιο στο νεκροταφείο όπου εκείτετο το σώμα της μικρής Ούλρικε. Παραμόνευσε μέχρι να φύγει και ο τελευταίος "κόραξ" και καθώς είχε πέσει το σκοτάδι και η μυρωδία του φρεσκοκαμμένου λούπινου είχε αρχισει να χάνεται στον αέρα,ο Buckdichstein, στις μύτες των ποδιών του και με την ψυχή στο στόμα,άνοιξε...
...το καπάκι του φέρετρου, κοιτάζοντας με νοσταλγία το κουφάρι της Ούρλικε. "Κι αν έσταζα λίγα δάκρυα στο πρόσωπό της;" σκέφτηκε. Μια παλιά ιστορία έλεγε πως τα δάκρυα αδικοχαμένης παρθένας, ζωντάνευαν και νεκρούς! Το θέμα όμως είχε να κάνει με το αν η Ούρλικε ήταν αγνή. Τότε αμέσως ο Buckdichstein... (εδώ η αγωνία κορυφώνεται)
...σήκωσε με ευλάβεια το νυφικό που κάλυπτε το σώμα της αδικοχαμένης Ούλρικε και άρχισε να ψάχνει, με τον τρόμο να κάνει τα αδύνατά του χέρια να τρέμουν, το φτιαγμένο από λευκή δαντέλα εσώρουχό της. Όταν το βρήκε κρύος ιδρώτας έλουσε το ζαρωμένο μέτωπό του..Ήταν πολύ κοντά στην αποκάλυψη...
...που εδώ που τα λέμε, το φώναζαν κι οι πέτρες: Η Ούρλικε δεν ήταν παρθένα! Με δάκρια στα μάτια και το φλασκί παραμάσχαλα για να τα μαζεύει παράλληλα, ο Βuckdichstein έτρεξε πίσω στη βιβλιοθήκη του τρανού μάγου Tsousamen να βρει τη λύση στο πρόβλημα. Φτάνοντας στο κατώφλι του, παρατήρησε ότι...
...στην πόρτα υπήρχε μια μικρη,ξύλινη,φθαρμένη από την κακοκαιρία, πινακίδα που έλεγε "Στου Tsousamen την πόρτα όσο θέλεις βρόντα! Πήγε να πάρει τσιγάρα! BRB". Ο καημένος ο Buckdichstein περίμενε με τις ώρες μέχρι να φανεί ο Tsousamen. Γκαγκανιασμένος και αγανακτησμένος όπως ήταν, ξεχάστηκε και ήπιε από το φλασκί που κρατουσε παραμάσχαλα! Σαν κατάλαβε τι έκανε..
...αμέσως έφτυσε (ούστ!) καταγής τη γουλιά. Οι σταγόνες κύλησαν πάνω σε μια στοίβα από ψόφια σκουλήκια της λάσπης και, βγάζοντας μια αχνή λάμψη, τους έδωσε πάλι ζωή και την ευκαιρία να σέρνονται αιωνίως. Ο Buckdichstein έκθαμβος, σωριάστηκε στο χώμα, μυρίζοντας...
...την άγρια ευωδιά των αγριολούλουδων και ενθυμούμενος τη νεκρή του αγαπημένη, πήρε στα χέρια του ένα σκουληκάκι,κοίταξε την κίνηση του σώματός του και θυμήθηκε τον τρόπο με τον οποίο λύγιζε το κορμί της η παγωμένη πια Ούλρικε...Το τύλιξε με τα δυό του χέρια και υποσχέθηκε να μην το αφήσει ποτέ από τα μάτια του..Καθώς όμωσ πήρε το δρόμο του γυρισμού...
...φάνηκε ναξεπροβάλλει από τους θάμνους ο Tsousamen. "Γεια σου, μάστορα!", απευθύνθηκε, "θέλω τη βοήθειά σου". Ο γέροντας τον κοίταξε απορρημένος. "Τι θες; Πέρνα στην καλύβα μου να σε φιλέψω κάτι", απάντησε ο Τσουσάμεν (βαριέμαι τα αγγλικά). Ο Μπάκντικστάιν, ανοίγωντας την πόρτα της καλύβας, ανακάλυψε πως μέσα σε τόσο μικρό χώρο κρυβόταν ένας κόσμος γνώσης και φαντασιας. Πλησίασε τον Τσουσάμεν και φιλώντας το χέρι του, αποκρίθηκε "Κοίτα να δεις τι τρέχει, γέρο. Η Ούρλικε δεν είναι παρθένα αλλά ένα χλώμιασμα στο πρόσωπο το έχει ακόμα. Είναι θαμμένη εδώ πιο κάτω και κάτι πρέπει να κάνω." Ο γέροντας, άνοιξε ένα βιβλίο και συμπονετικά του είπε...
..."'Ακου να δεις γιε μου..Εδώ το λέει καθαρά, η κόρη πρέπει να είναι παρθένος για να μπορέσουμε να τη σώσουμε..Τι σου είναι η κοπέλα?", ρώτησε διστακτικα ο γερομάγος. "Θα γινόταν γυναίκα μου..", απάντησε ο Buckdichstein και, έσκυψε το κεφάλι κοιτώντας με τα θλιμμένα του μάτια τις φωτόγραφίες διάφορων κοριτσίων που βρίσκονταν στο πάτωμα." Όλες αυτές που κοιτάς", είπε ο Tsousamen "είναι κοπέλες που δεν έζησαν, όχι επειδή δεν ήταν παρθένες, μα επειδή δεν αγαπήθηκαν τόσο απο τους άντρες τους όταν εκείνοι το έμαθαν". "Μα εγώ την αγαπώ.." είπε ο Tsousamen. "Tότε γιε μου θα πρέπει...
...να πας στον ποταμό Ριχάινε Μπίτε, σε νύχτα με φεγγάρι στην τρίτη μέρα της χάσης του και να μαζέψεις 3 φεγγαρόπετρες. Θα είναι δύσκολο να τις ξεχωρίσεις, αλλά η αγάπη σου για την κοπέλα θα σε βοηθήσει. Πρόσεξε όμως", συνέχισε επισημάινοντας τον επικείμενο κίνδυνο, "οι πέτρες αυτές θα φανούν χρήσιμες μόνο όταν τις φέρεις εδώ πριν τη νέα σελήνη...Αλλιώς η αγαπημένη σου θα χαθεί για πάντα στην αιωνιότητα...". Τα λόγια του γέροντα τάραξαν τον Βuckdichstein και σαν ένα ρίγος τον διαπέρασαν. Το ταξίδι της επιστροφής στο ποτάμι ξεκίνησε. Μαζί του είχε...
...πάντα το δερμάτινο φλασκί του και φυλαγμένο στο εσωτερικό του σακακιού του, ένα μικρό κομμάτι λευκής δαντέλας που από την αρχή του ταξιδιού έφερε πάντα μαζί του. Προχωρούσε βιαστικά σκεπτόμενος τα λόγια του Tsousamen "..θα φανούν χρήσιμες μόνο όταν τις φέρεις εδώ πριν τη νέα σελήνη". Πότε όμως ήταν η Νέα Σελήνη? Αυτό δεν του το είπε ποτε ο γερο-Tsousamen...
γιατί έπρεπε να διδάξει στον μικρό ανόητο Buckdichstein πως ο καθένας κρύβει τη δική του μικρή Σελήνη στα μύχια της ψυχής του! Και πως μόνο αν καταφέρει να ονειρευτεί ξανά, θα αναστηθεί η αγαπημένη του. Κι ο Buckdichstein καθώς έπαιρνε το δρόμο της αναζήτησης της μοναξιάς του σιγοψιθύριζε:"search for beauty...find your shore...bleed no more"...Κι εκεί έμεινε ακούγοντας τη χροιά του να γίνεται κραυγές...
...απόγνωσης, γιατί με τόσο χαζολόι, αντί να ξεκολλήσει από τη μιζέρια του και να βοηθήσει την Ούρλικε, πάτησε ένα σκουριασμένο καρφί! Ο πόνος διαπέρασε το νευρικό του σύστημα, στέλνοντας απανωτά εγκεφαλικά σήματα πόνου και αγανάκτισης. Ο Buckdichstein, μη μπορώντας να ηρεμήσει, άρπαξε το σκουλήκι και, με τη βοήθεια της βλέννας του, κατάφερε να απαλύνει τον πόνο του για μερικά λεπτά. Η ώρα περνούσε κι ο χρόνος για να βρεθούν οι φεγγαρόπετρες λιγόστευε. Σηκώθηκε και περπατώντας κουτσά στραβά...
...άρχισε να προχωράει κατά μήκος του ποταμού. Το φεγγαρι πάνωθέ του, και ο ήχος από τα πεσμένα ξερά φύλλα ήταν η μοναδική του συντροφιά. Και εκεί που αμέριμνος περπατούσε αγγίζοντας με την άκρη του ποδιού του το νερό, ξάφνου λίγα μέτρα πιο πέρα, παρατήρησε πως κάτι γυάλιζε. Πλησίασε!..Ταράχτηκε! Ήταν σίγουρος πως κάπως έτσι έμοιαζαν οι φεγγαρόπετρες. Γυαλιστερές, λείες, με στρογγυλεμένες γωνίες..Μα ήταν μονάχα δύο..
...κι αν είχα μαλλιά θα τα τράβαγε, αλλά αρκέστηκε στις τρίχες της κάτω κεφαλής του! Έψαχνε απεγνωσμένα για την τρίτη πέτρα, αλλά μάταια. Ο χρόνος λιγόστευε και πλέον ήταν πεπεισμένος για τον αιώνιο χαμό της Ούρλικε. "Γαμώ το φελέγγι μου", είπε ανήμπορος να συνεχίσει το ψαχούλεμα και κάθησε πάνω σε έναν βράχο. Προς έκπληξή του, παρατήρησε κάτι πάνω στο βράχο, που έμοιαζε να γυαλίζει. Κοιτάζει και ανακαλύπτει πως...
..ήταν ένα χρυσό κλειδί.Ολόχρυσο,σαν εκείνα που άνοιγαν τα σεντούκια τουσ οι πειρατές. Μα πως μπορεί να βρέθηκε εδω κάτι τέτοιο?Το πήρε και ξεκίνησε να προχωράει ανάμεσα στα ζαχαροκάλαμ που κάλυπταν τη λίμνη..Και τότε το βρήκε!Ήταν ένα μικρό διαβρωμένο από την υγρασία σεντούκι,με μία μισοσπασμένη κλειδαριά..σαν κάποιος να είχε προσπαθήσει να το ανοίξει.Πιο δίπλα,πεταμένο λενα παλι σαπισμένο σφυρι..
...to opoio sikwse arga me ta duo tou xerakia (m auta p plathei ta koulourakia) kai estrepse anwthen tis kefalis tou perimenontas na dwsei sto kserokefalo toy to teleiwtiko xtupima! dokimase pampolles fores, alla dn espase oute mia trixa ap ta xrusa tou mallia...poso mallon to idio tou to kefali! "Mataios kopos", skeftike thlimmenos..."kalutera na anazitisw allo tropo autoktonias"...sigopsithurise perpatwntas monaxos tou wspou sunantise...
***(Please όχι greeklish!)***