© Gi Gaga Kouni Beli

«ΡΕ ΠΑΛΙΟ ΡΕΜΑΛΙ, ΠΟΥ ΣΤΟ ΓΕΡΟΔΙΑΟΛΟ ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΗΚΕΣ 16 ΜΗΝΕΣ;»

Πέρασαν 16 μήνες; Τι λες τώρα; 

Σαν χτες μου φάνηκε η τελευταία φορά που κάθισα να γράψω εδώ και δεν πήρα χαμπάρι Χριστό! Έχασα και τα 5 γενέθλια του blog, δεν έφερα τούρτα, δεν του πήρα ένα δώρο...σκατά...

Και που λες, είμαι καθιστός στο γραφείο, ακούω μουσικούλα και χαζεύω διάφορα κείμενα στο διαδίκτυο. Μη φανταστείς κάτι σοβαρό... κάτι μαλακιούλες για να περάσει η ώρα... Και εκεί που κοντεύει να γίνει το μάτι τετράγωνο, αποδεικνύοντας τη θεωρία του τετραγωνισμού του κύκλου, πέφτω ΩΣ ΔΙΑ ΜΑΓΕΙΑΣ σε κάτι παρατημένα bookmarks και συγκεκριμένα στο φάκελο blogs. "Ρε συ", λέω, "τι να γίνεται εκεί πέρα; Ζει κανείς; Με ψάχνει κανείς; Μου έκαναν κάνα μνημόσυνο τα καθίκια ή να τα βγάλω τα μαύρα;"... Θα σου κάνω ένα μίνι update για να ξέρεις για ποιο λόγο ΧΕΣΤΗΚΕΣ που έλειπα, ώστε να έχεις μια ακόμη δικαιολογία για να πεις πάλι "ΧΕΣΤΗΚΑ που έβαλες νέα ανάρτηση"! Για σένα δουλεύω, βρε κουτό!

Με ξέρετε οι περισσότεροι, δεν μπορώ τη στασιμότητα (περίεργο για Καρκίνο). Μετά από μια 5ετία, σχεδόν, εις τας εξοχάς, κι αφού ανέπνευσα τόσο καθαρό οξυγόνο που προμηθεύω άνετα το Διεθνή Διαστημικό Σταθμό για κάνα 10μηνο, επέστρεψα στα πάτρια εδάφη! Ανανεωμένος, ήρεμος, αλλαγμένος. Το σημαντικό είναι πως για 2η φορά μου έστριψε η βίδα και για να την ξανασφίξω χρειαζόμουν ένα γνωστό "κατσαβίδι", αυτό της αλλαγής και της αυτοκριτικής (θα πω κι άλλες μαλακίες, γι' αυτό το προσπερνάμε και πάμε παρακάτω). Προς το καλύτερο, προς το χειρότερο, θα δείξει, όπως πάντα. Πάντως όλο αυτό το διάστημα έμεινα αρκετά μόνος με τις σκέψεις μου, τις εσωτερικές φωνές μου, με τις οποίες καμιά φορά είχαμε μια πολιτισμένη κουβέντα, άλλες φορές πλακωνόμασταν στις χριστοπαναγίες και κάναμε 3-4 μέρες να μιλήσουμε, με τον εαυτό μου να παρακολουθεί τα γεγονότα απαθέστατος χωρίς την απαραίτητη λογική και άποψη. Μια χαρά... το "κλείσιμο" στον εαυτό σου μερικές φορές αποδίδει, αρκεί να γίνεται με μέτρο (μουσικό, ξυλουργικό, όπως βολεύεται ο καθένας).

Αφορμή για τον "επαναπατρισμό" ήταν η εύρεση εργασίας, ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ! Για άλλη μια φορά ο Ερμής έβαλε το χεράκι του και, όπως συνέβη την προηγούμενη φορά, η πρόσληψη ήρθε με την εαρινή ισημερία με καθυστέρηση βέβαια αλλά μην είμεθα αχάριστοι. Η δουλειά πάει καλά, ευτυχώς. Σε αυτό βοήθησε πολύ το περιβάλλον, το έργο, αλλά και οι προϊστάμενοι, με τους οποίους έχω συνεργαστεί στο παρελθόν. Πώς τα έφερε η μοίρα τελικά; Κύκλους κάνει η ζωή σε μερικά πράγματα -καλύτερα σε μερικά, δεν θέλω επαναλήψεις σε κάποια "επεισόδια" του παρελθόντος! 

Η προσαρμογή στα νέα δεδομένα ήταν λίγο δύσκολη. Όταν απουσιάζεις αρκετό καιρό από πρόσωπα και καταστάσεις, θέλει υπομονή κι επιμονή για να στρώσει το πράγμα. Και καμιά φορά τόσο την υπομονή όσο και την επιμονή δεν τις διαχειρίζομαι όπως πρέπει, αλλά αυτή τη φορά είπα να βάλω στην άκρη τους συναισθηματισμούς -χωρίς να γίνω ένα αναίσθητο καθίκι- αλλά κοιτώντας πιο λογικά τα όσα συνέβαιναν στη διάρκεια. Γιατί αυτή η προσαρμογή ακόμα απαιτεί θυσίες (ΦΕΡΤΕ ΤΙΣ ΠΑΡΘΕΝΕΣ!), μικρές και σωστές κινήσεις, γιατί ως παρορμητικό ΖΩ(δι)ΟΝ, τείνω στη μαλακία με τα μπούνια! Αλλά οκ, έχω την εντύπωση πως κάποιος εκεί πάνω με βλέπει και με φέρνει στα συγκαλά μου -σου λέει "τέτοιος μαλάκας που είσαι, βρε αδερφάκι μου, ώρες ώρες, είναι να σε αφήνει κανείς μόνο σου;" ΤΕΣ-ΠΑ.

Βέβαια είχε και μερικά κουλά το μενού, το αλάτι και το πιπέρι που καμιά φορά πέφτουν περισσότερο για τη νοστιμιά, κάνοντας το "φαγητό" πιο αλμυρό ή/και πιο spicy, αλλά έχω μια ιδιοτροπία. Δεν μασάω τίποτα αν δεν πάρω μυρωδιά πρώτα! Εκτός από τις μπριζόλες και τα μακαρόνια... εκεί πέφτω με τα μούτρα! Κι σχεδόν ένα χρόνο μετά είμαι σε θέση να αρχίσω να βάζω στη σειρά τη ζωή μου, τα "θέλω" και "πρέπει" μου, τις υποχρεώσεις μου και να αφιερώσω περισσότερο χρόνο σε πρόσωπα και καταστάσεις μόλις οι βάσεις είναι έτοιμες.

Και να αρχίσω ξανά το γράψιμο γιατί μου λείπει, αρκετά όμως!

Μικρό σεντονάκι έγραψα, ανοίγει ο καιρός σιγά σιγά. Τώρα που βγαίνω έξω αρκετά από το σπίτι, έχω μαζί μου πάντα ένα στυλό κι ένα χαρτί, σημειώνοντας καθετί άκυρο και κουλό που βλέπω και ακούω, που μου λένε οι φίλοι κι οι συνεργάτες μου, μαζεύοντας υλικό για μελλοντικές αναφορές...

ΥΓ1: Είμαι στη μισή απόσταση όπου βλέπω πώς τα social media έχουν αποξενώσει τους ανθρώπους -και το λέω εγώ που έφαγα τα νιάτα και την ομορφιά μου στις φάρμες! 

ΥΓ2: Είναι μέχρι να μου στρίψει η βίδα για 3η φορά!

ΥΓ3: Τόσες βίδες πΧια, ούτε το δημιούργημα του Φρανκεστάιν δεν είχε!

Αγαπημένε/η μου,

πάει καιρός που έχουμε να τα πούμε (από τον Ιούνιο, βρε γαϊδούρι!) και η αλήθεια είναι πως μου λείψατε (στην ορθογραφική διόρθωση, η google μου δίνει το "γλείψατε"). Όλο αυτό το διάστημα -για να μην σου πω "από την αρχή του έτους"- έγιναν πολλά πράγματα, έκανα (σαφώς) λιγότερα, τα οποία κάποιους ευχαρίστησαν κάποιους και κάποιους όχι. Αλλά δεν μπήκα στον κόπο να γράψω για να κάνω απολογισμό. Σου το φυλάω για το Δεκέμβριο! Σήμερα θα κράξω -γιατί έτσι σου αρέσει απ' ό,τι φαίνεται (αν δεν διαβάσεις το μπινελίκι σου, δεν μπορείς να βγάλεις τη βδομάδα, σε έχω καταλάβει!)

Το καλοκαίρι έφυγε (όντως;) και πίσω του άφησε τα κέρατά του τα τράγια. Όπως αρκετοί θα πρόσεξαν (γιατί οι υπόλοιποι λιάζονταν στις παραλίες σαν τις τομάτες), υπήρξε ένα κενό 40 ημερών όπου το web radio, στο οποίο έχω ρίξει περισσότερη βάση τελευταία, έκλεισε, μετά από καταγγελία που έγινε. Μέχρι εδώ καλά, να σου πω πως αργά ή γρήγορα θα το είχαμε κι αυτό. Μετά από αρκετό ψάξιμο και τρέξιμο, το web radio άνοιξε, με διαφορετικούς όρους, ίσως με τέτοιους με τους οποίους θα έπρεπε να είχε ξεκινήσει εξ' αρχής. Γιατί όταν προσφέρεις κάτι αφιλοκερδώς και το μόνο που ζητάς είναι λίγη σημασία -η οποία μεταφράζεται σε μερικά κλικ κοινοποιήσεων-, τότε σου φαίνεται περίεργο όταν αυτό που κάνεις κάποιος το παρεξηγεί, του αλλάζει το νόημα, το διαστρεβλώνει. Πρόσεξε. Δεν θα χρυσώσω το χάπι μου. Εγώ είμαι ο μαλάκας στην τελική -κι αυτή η άποψη μπορεί να εκφράζει και τα υπόλοιπα μέλη ή όχι, δεν μπορώ να μιλήσω εκ μέρους τους (κάντε κάνα blog, ρε σούργελα κι εσείς, μ' έχετε βάλει να τα γράφω όλα εγώ!). Αυτό που μπορώ να πω όμως με βεβαιότητα είναι πως οτιδήποτε αρνητικό ακούς για την Ελληνική μουσική σκηνή, πριν το απορρίψεις, ρίξε του μια τελευταία ματιά και θα εκπλαγείς! Ειλικρινά δεν περίμενα να υπάρξει τόση στήριξη κι ανταπόκριση από καλλιτέχνες/συγκροτήματα του εξωτερικού (για να μην σου πω για τους ανθρώπους εκτός μουσικής) -αν διαβάσεις προηγούμενη ανάρτηση, θα καταλάβεις και, στο σημείο που είμαι, χέστηκα κι αν γίνομαι γραφικός!

Το καλοκαίρι έφυγε (όντως;) και η μαλάκυνση του κοσμάκη παραμένει ίδια κι απαράλλαχτη, αιώνες τώρα, ανεξάρτητα από την εποχή. Κι επειδή μαζί με το καλοκαίρι, φεύγουν κι άνθρωποι, συνηθίζεται ο Σεπτέμβρης να είναι μήνας ξεσκαρταρίσματος για πολλούς. Εντάξει, κι ο Δεκέμβρης μπορεί να θεωρηθεί, αλλά μην ξεχνάς πως τον Δεκέμβρη τον αφιερώνεις περισσότερο στο μελομακάρονο και τον κουραμπιέ που δεν σου μένει χρόνος για συναναστροφές -βόδι! Ξέχασε ό,τι ήξερες περί αιδοίου και καραβιού. Το ένα σέρνει το άλλο και πάρτο χαμπάρι! Για κάθε μαλακία που σου συμβαίνει, αμέσως να κατηγορήσεις τα υδραυλικά. Εδώ που τα λέμε, φταις κι εσύ (το καράβι). Η ιστορία έχει δείξει πως οι μεγαλύτερες αλλαγές, οι μεγαλύτερες καταστροφές και οι μεγαλύτερες μαλακίες έγιναν γιατί πίσω από αυτές κρυβόταν μια γυναίκα (δυναμική ή όχι, δεν μπορώ να ξέρω, ρε παπάρα, αφού κρυβόταν!). Στάσου ένα λεπτό όμως. Δεν τις κατηγορώ. ΕΣΥ ΡΕ ΝΥΜΦΟΓΑΜΙΚΟΥΛΑ, ΛΙΓΑ ΕΚΑΝΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ ΣΟΥ; Καταρχήν την έβγαλες από εκεί που κρυβόταν (μα πόση προστυχιά σε μια παράγραφο πΧια;) και της έδωσες την ευκαιρία να κάνει όλα για όσα τόσο καιρό την κατηγορείς. Πάρτα, λοιπόν, μαλάκα και σκάσε! Μού 'ρχεστε, μια ωραία πρωία -το αιδοίο αγκαζέ με το καράβι- και παίρνετε στο διάβα σας ό,τι βρείτε μπροστά σας. Και καλά, εγώ, είπαμε, χέστηκα (deja vu, αυτό με το "χέστηκα"), σε έχω γραμμένο πριν καν το καταλάβεις. Ο άμαχος πληθυσμός, τι σου φταίει; Κι εσείς οι ερωτευμένοι, να το κοιτάξετε. Δεν είστε οι πρώτοι κι οι τελευταίοι που το μαλακισμένο με τα βέλη σάς χτυπά στο δοξαπατρί, αλλά μην το παρακάνετε -ο Θεός συγχωρεί, εγώ όχι!

Το καλοκαίρι έφυγε (όντως;) και μαζί με αυτό λίγη από την ελπίδα που είχα να βρω καμιά δουλειά (που ζεις, ρε παλουκάρι;). Εντάξει, αυτό με τα βιογραφικά κάποιος πρέπει να το κοιτάξει. Σε λίγο θα μου χτυπήσουν την πόρτα από τη WWF όπου θα με τρέχουν σε δίκες με την κατηγορία ότι έχω ξηλώσει το μισό Αμαζόνιο μόνο για βιογραφικά και από την Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος για spamming! ΚΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΑΠΑΝΤΑ, ΡΕ ΦΙΛΕ! Πήγα που λες πριν ένα μήνα να πάρω ένα flash-drive (4GB -3,90 το είχε στο site, 6 ευρά το πλήρωσα στο κατάστημα, γιατί είμαι και large τύπος, ανάθεμα τις offshore μου!) και είδα χαρτοταμπελούμπα Α3 με το εξής κείμενο: "ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΠΩΛΗΤΗΣ-ΠΩΛΗΤΡΙΑ". Για πωλήτρια δύσκολα θα περάσω, αλλά για πωλητής κάτι γίνεται! Ρωτάω το μεγάλο κεφάλι του καταστήματος τα καθέκαστα, μου απαντάει τα καθέκαστα, δίνοντάς μου μια κάρτα με πληροφορίες αποστολής των καθ' εκάστων. Ένα μήνα μετά το πράγμα κατέληξε για άλλη μια φορά σε φιάσκο. Πήγα ξανά από το κατάστημα και είδα το καινούριο μοντέλο-φυντάνι του τσίρκου. Εντάξει, δεν γεννήθηκα μέσα στην Apple και τη Samsung, αλλά για παράδειγμα στην ερώτηση-τεστ "Πόσα megapixels έχει αυτό το μαραφέτι;", ξέρω τι θα απαντήσω και πώς θα το απαντήσω -και φυσικά η απάντηση "21, αλλά τι θα τα κάνετε τόσα πολλά;" δεν θεωρείται επαγγελματική... Έχω 3 μικρά ανίψια, θα δώσω στο καθένα από 6 και θα κρατήσω και 3 για εμένα, αμέ!... Ο,ΤΙ ΘΕΛΩ ΘΑ ΤΑ ΚΑΝΩ, ΣΚΑΤΟΠΥΡΟΒΟΛΗΜΕΝΕ!

Το καλοκαίρι έφυγε (όντως;) και μαζί με αυτό λέω να στείλω μαζί του οτιδήποτε δεν μου κάνει. Σίγουρα θα κάνω κάνα-δυο-τρεις μήνες να το καταφέρω (κι αν!) αλλά αξίζει τον κόπο. Θα κρατήσω τα καλά αυτής της σαιζόν, θα παίξω μερικές επαναλήψεις για να μην βγω εκτός προϋπολογισμού και ευελπιστώ από την αρχή του νέου έτους να έρθουν καλύτερες στιγμές. ΚΑΙ ΟΧΙ, μάνα, ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΝΤΡΕΥΤΩ κι ας λένε ότι είναι καλή ηλικία για γάμο τα 33 (Jesus Christ Superstar -κι αυτός που την είχε αγκαζέ τι κατάλαβε; -ΘΟΥ ΚΥΡΙΕ, κλείστο πια το ρημάδι, πανάθεμά σε!)

Υ.Γ.: Στις 18/09 το blog κλείνει τα 5 του χρόνια -μετά κόπων και βασάνων και αρκετής απουσίας-, δηλαδή έχει βγάλει δόντι και ετοιμάζεται για το σχολείο (Δεν θα γίνει δεξίωση, λόγω μνημονίου). Πολλοί ισχυρίζονται ότι μετά τα 3 χρόνια ένα blog χάνει την υπόστασή του, αλλά δεν το πιστεύω. Κάπου εδώ γύρω βρίσκεται και χρειάζεται λίγη από την υπομονή και την αγάπη μας!

Καλή σαιζόν να έχουμε, καλή σχολική χρονιά για τα πιτσιρίκια και εύχομαι όλα να μας/σας πάνε κατ' ευχήν!

Την πήρα χαμπάρι τη δουλειά τελικά, να γράφω ανά δίμηνο... Δε σε χάλασε...

Αν το καλοσκεφτείς πάντως, οι 60 μέρες δίνουν περισσότερο χρόνο για τροφή και σκέψη ή περισσότερες ιδέες για να θάψεις ένα και μόνο συγκεκριμένο θέμα.

Το (μηνιαίο) θέμα της σημερινής ανάρτησης έχει τίτλο αυτόν που βλέπεις από πάνω, γκάβακα!

Αντιλαμβάνεσαι φυσικά πως δεν έχω ιδέα τι σκατά θα αναπτύξω σε αυτή την ανάρτηση, αλλά μην σκας, θα τη βρω την άκρη!

Επισήμως, τα τελευταία 3 χρόνια ο Απρίλης μου θυμίζει αρκετά πράγματα. Εκτός του ότι είναι σχεδόν πάντα μέσα στη Σαρακακοστή (αγκαζέ με τον Μάρτη), τον έχω ως σημείο αναφοράς της ανεργίας μου. Ναι, καλά το κατάλαβες, 3 χρόνια τώρα το ξύνω αλλά δεν κερδίζω κάτι από αυτό. Μα φυσικά και κάνω άλλες δουλειές στη ζούλα, αλλά δεν είναι το ίδιο να περιμένω ένα στανταράκι μισθό κάθε τέλος του μήνα και να μην αγχώνομαι για το αν θα μου μείνει κάνα 5ευρο για τσιγάρα μετά την εξόφληση των λογαριασμών. Αν και μεταξύ μας, δεν θα είμαι ο μόνος που έχει «γειώσει» αρκετούς λογαριασμούς στο δίλημμα «κινητό ή τσιγάρα;»

Το σπαστικό στην υπόθεση είναι -και δεν ξέρω αν το έχω αναφέρει στο παρελθόν- ότι αν πληρωνόμουν για κάθε βιογραφικό που έχω στείλει, πιθανότητα να είχα λύσει το πρόβλημά μου σε ένα ποσοστό της τάξης του 30%. Δε βαριέσαι...

Όχι δε βαριέσαι... Και καλά κάνεις. Ο κόσμος πεινάει. Κι εγώ που στήριξα τα όνειρά μου σε 32 σχολές και 54 πανεπιστήμια, αυτή τη στιγμή δεν γίνομαι δεκτός ούτε στην «Πίτα του κυρ-Βαγγέλη» γιατί δεν στρίβω το πιτόγυρο σαν καλός σουβλατζής αλλά προτιμώ να το κάνω με μαθηματικές εξισώσεις και αστρονομικές παραμέτρους για να μη στάξει η σάλτσα στην ποδιά μου και με πούνε και γύφτο. Επί τη ευκαιρία, τη μαλακία που έχετε ορισμένοι και βάζετε σάλτσα στο «σουβλάκι με απ' όλα», δεν την έχω καταλάβει, με τόσο τζατζίκι και ντομάτα που έχει το σκηνικό για να γλυστράει. Τεσπά!

Θα μου πεις «γιατί ρε φίλε; Τι θες; Να γίνεις διοικητικό στέλεχος σε πολυ-εθνική;». Γιατί, υπάρχει κάτι τέτοιο ελεύθερο; Τα μόνα επαγγέλματα στα οποία προσπαθούν να με σπρώξουν είναι  να γίνω ο «νέος Παντελίδης», βγάζοντας πρώτα στη φόρα όλα τα εσώψυχά μου κάνοντάς τα σουξέ 30 ημερών, με τον κόσμο να υποκλίνεται στη «μεγαλειότητα» και την «ερμηνεία» μου (δεν ξέρω αν πρόσεξες πού έβαλα τα εισαγωγικά), μέχρι να βγει ένας άλλος «νέος Παντελίδης» και να με στείλει από κει που ήρθα! Αν ήθελα δουλειά εφήμερη, θα γινόμουν εφημερεύων ιατρός -αστειάκι, εδώ γελάτε κανονικά, αλλά και να μην γελάσετε, χέστηκα...

Κι αφού αποτύχω ως νέος τραγουδιάρης-ψυχαγωγός-σαματατζής-διαταράκτης του μουσικού πενταγράμμου, θα μου καρφωθεί μια κουλή ιδέα στο μυαλό και θα πιαστώ με το μάρκετινγκ. Θα χρησιμοποιήσω και τη βελουδένια μου φωνή (αφήστε το ασχολίαστο, σας συμφέρει) και με ένα τραγούδι μου-υπερπαραγωγή, θα διαφημίζω γυναικολογικά αξεσουάρ: «Άσε κάτω τα πον-πον/ δεν στα πήρα για ταμπόν». Και μετά θα βγει ο μισός κοσμάκης να με κράξει λες και τραγούδησα σε διαφήμιση του  Jumbo!

Ουσιαστικά δεν έχω και πολλές επιλογές, εδώ που τα λέμε. Σε παράλληλο σύμπαν, πουτάνα να ήθελα να γίνω, πάλι θα είχα πρόβλημα -κάνε μια βόλτα στη Συγγρού και θα καταλάβεις τι θα πει «για τον πούτσο κρίση» (σχωρνάτε με για τα βλαχοΓαλλικά μου, εξασκούμαι ακόμα)! Πάνε οι καιροί που η γιαγιά μου έλεγε στις ξαδέρφες μου «οι πουτάνες κι οι τρελές έχουν τις τύχες τις καλές, άκου μωρή κασίδω να μαθαίνεις». Ξεχασέ τα κι αυτά. Ευτυχώς για τις ξαδέρφες μου, με το πεζοδρόμιο δεν έχουν επαφές (ακόμα), άσχετα αν τη μια την προορίζουμε για το Δαφνί (και γαμώ τις τύχες η δικιά σου!).

Τελικά, αυτό που μένει να κάνεις, στην πραγματικότητα δεν υπάρχει! Ναι, γέλα εσύ... Θυμάσαι τι λέει ο τίτλος της ανάρτησης; Ξέρεις και τη συνέχεια; Να στην πω εγώ: Δουλειά δεν είχε ο διάολος, γαμούσε τα παιδιά του. Στην προκειμένη περίπτωση, ξέμεινα εγώ (εσύ κι εσύ κι εσύ) από δουλειά, γιατί ο γερο-τράγος βαριόταν εκεί κάτω και δεν είχε με τι να ασχοληθεί. (Φιλαράκι, μας το γυρίζεις στο θρησκευτικό τώρα; -Έχεις ένα δίκιο, επιστρέφω)

Τώρα που φτάνουμε στο Πάσχα, αναρωτιέμαι...

...το αρνί το αλατίζω κατά το ψήσιμο ή του ρίχνω λαδορίγανη στο τέλος για τη μυρωδιά;

Καλή Ανάσταση να έχεις, καλό Πάσχα -σου έκατσε και 4ήμερο με την Πρωτομαγιά, κουφάλα!- και μείνεις ενωμένος...με τον εαυτό σου πρώτα!