© Gi Gaga Kouni Beli

Γεια σας...

Με λένε Χάρη... Χάρη Πόκερ!

Η ιστορία που θα σας διηγηθώ δεν είναι σαν τις άλλες που συνηθίζατε να διαβάζετε τόσο καιρό. Δεν είναι Άρλεκιν, δεν είναι Σούπερ Κατερίνα, δεν είναι βόας, δεν είναι κροταλίας! Γι' αυτο δώστε βάση, πάρτε χαρτί και μολύβι γιατί στο τέλος θα σας βάλω κουίζ!

Όλα ξεκίνησαν 4 χρόνια πριν, λίγο πριν χάσω τους γονείς μου. Ο πατέρας μου δούλευε στο καζίνο της πόλης. Η μητέρα μου ήταν κορδελιάστρα κι όταν γεννήθηκα τα παράτησε όλα για να με μεγαλώσει. Μέχρι τα 10 μου χρόνια ο πατέρας μου συνήθιζε να με παίρνει μαζί του στη βάρδια του στο καζίνο. Εκεί έκανα τα πρώτα μου βήματα (όχι, δεν περπάτησα στα 10, αν αυτό αναρωτιέστε!). Πολλές φορές χανόμουν στο απέραντο κτήριο, χαζεύοντας τα κάθε λογής μηχανήματα με τους διαφορετικούς ήχους και τις τρελές μουσικές τους. Οι θαμώνες φαίνονταν εκστασιασμένοι μπροστά από τους κουλοχέρηδες, ενώ κάποιοι άλλοι πιο σοβαροί και σκυθρωποί έτριβαν το μέτωπό τους κάθε φορά που ο κρουπιέρης τραβούσε φύλλο. Τις περισσότερες φορές καθόμουν παραδίπλα, κοιτώντας με προσοχή όλες τις αντιδράσεις, μαθαίνοντας παράλληλα το παιχνίδι, όσο μπορούσα τουλάχιστον...

Με τον καιρό και βλέποντας ο πατέρας μου εμένα να καθηλώνομαι μπροστά στα τεράστια στρογγυλά τραπέζια, μου έμαθε τα πάντα γύρω από το πόκερ, την πόκα και όλα τα άλλα παιχνίδια με την τράπουλα. Φυσικό ήταν να πάθω τρελό κόλλημα κι έτσι από Ποκεράκης, γύρισα το επώνυμό μου σε Πόκερ.

Αλλά ας περάσουμε στην ιστορία μου...

Ήταν Τετάρτη, αν θυμάμαι καλά, και μόλις επέστρεφα στο σπίτι μετά από μια συγκλονιστική παρτίδα πόκερ, όπου τους πήρα μέχρι και τα βρακιά! Μόλις μπήκα, αμέσως κάθισα να βάλω μια, δυο, πέντε, δέκα μπουκιές στο στόμα μου, γιατί είχα ξελιγωθεί με τόσες ώρες παιχνίδι. Στο ψυγείο βρήκα μισή πίτσα, η οποία είχε περισσέψει από το χτεσινό καρέ, που διοργάνωσα στο σπίτι, καμιά 1οαριά κουτάκια μπύρα και λίγα παστάκια...αυτά με το κωλοκεράσι από πάνω, το οποίο βγάζω συνέχεια! Πλάκωσα την πίτσα στο φτερό, κατέβασα και 4-5 μπυρόνια και βούτηξα δυο παστάκια -ανεύ κερασιού!- και όρμηξα στον καναπέ. Άνοιξα την τηλεόραση, μπας και χαζέψω τίποτα, μέχρι να με πάρει ο ύπνος
«Γαμώτο...το πρωί με περιμένει πολλή δουλειά στο γραφείο και ποιος ακούει το μαλάκα τον προϊστάμενο με τις παραξενιές του!» σκέφτηκα και άλλαξα κανάλι. Το πρόγραμμα έλεγε για ταινία φαντασίας αλλά για κανένα 20λεπτο βρέθηκα να χαζεύω διαφημίσεις! Ώσπου τελικά αποκοιμήθηκα...

Η ώρα είχε πάει ήδη 6 κι εγώ ακόμα βρισκόμουν στο γραφείο, τελειώνοντας κάποια χαρτιά για τις παραγγελίες της επόμενης εβδομάδας. Στο τέλος βαρέθηκα και συμφώνησα με τον εαυτό μου να σταματήσω και να συνεχίσω την επόμενη μέρα. Αν και κερδίζω πάντα στο πόκερ, η τύχη δε με ήθελε απόψε. Είχα αποφασίσει να μην πάω οδικώς στο γραφείο κι έτσι ήμουν αναγκασμένος να γυρίσω στο σπίτι με τη συγκοινωνία. Τουλάχιστον υπήρχε κάποιο μεταφορικό μέσο δίπλα στη δουλειά μου και δε θα χρειαζόταν να αλλάξω 42 λεωφορεία και 65 τρένα μέχρι τον προορισμό μου...Έπρεπε να περιμένω 40 λεπτά στη στάση, μέχρι να με πλησιάσει μια γλυκύτατη γριούλα με 2 σακούλες ψώνια στα χέρια και να με ενημερώσει πως υπήρχε γενική απεργία στα μέσα μαζικής μεταφοράς, ως ένδειξη διαμαρτυρίας για το περιβάλλον.
«Πλάκα μου κάνετε!» της είπα με ένα όχι και τόσο ευγενικό ύφος.
«Ναι, όρεξη έχω νυχτιάτικα να κόβω κατοστάρια, αγενέστατε!» μου απάντησε και η γλύκα στο πρόσωπό της χάθηκε μεμιάς!
«Τι να κάνω;» σκέφτηκα «θα το κόψω με τα πόδια...»
Εδώ που τα λέμε, έπρεπε να διανύσω γύρω στα 8 χιλιόμετρα μέχρι το σπίτι και ήμουν ήδη πτώμα μετά τη σημερινή δουλειά...

Η γκαντεμιά εκείνης της ημέρας δε με είχε αφήσει, όταν άρχισε να βρέχει εντελώς ξαφνικά. Μετά από 5 λεπτά είχα γίνει σαν βρεγμένη γάτα! Δε μίλησα...ούτε ακόμα και στη φωνή της συνείδησής μου η οποία με διαολόστελνε ασύστολα επειδή δεν πήρα το αυτοκίνητο. Κι εκεί που με χώριζαν περίπου 700 μέτρα από το ζεστό καφέ και τον καναπέ μου, είδα να πλησιάζει το πεζοδρόμιο απειλητικά ένα ταξί , το οποίο πήγαινε ζιγκ ζαγκ, σαν να είχε πάθει υστερία ο οδηγός. Σε πολύ μικρή απόσταση υπήρχε ανοιχτό ένα φρεάτιο του δήμου, δίπλα στο πεζοδρόμιο, το οποίο είχε ασφαλίσει με κόκκινες κορδέλες και πινακίδες η τοπική υπηρεσία αποχετεύσεων. «Κοίτα να δεις που θα πέσει μέσα ο μαλάκας!» σκέφτηκα, καθώς συνειδητοποιούσα πως το όχημα πλησίαζε κι άλλο! Στην προσπάθειά μου να το αποφύγω, σκόνταψα σε μια πλάκα που είχε ξεκολλήσει και χωρίς να προλάβω να αντιδράσω, πήρα παραμάζωμα κορδέλες και πινακίδες και βρέθηκα να πέφτω στο άνοιγμα!

Έπεφτα...έπεφτα...τελειωμό δεν είχα! Πέρασε από το μυαλό μου πως τελικά όλο αυτό δεν ήταν τίποτε άλλο παρά το γεγονόςπως το ταξί με χτύπησε θανάσιμα κι εγώ, αντί να ανεβαίνω το τούνελ του παραδείσου, κατέβαινα από το σκατοφρεάτιο της κόλασης!
«Ναι...στην κόλαση πρέπει να καταλήγει αυτό» πέρασε η σκέψη από το μυαλό μου, όταν άρχισα να βλέπω περίεργα χρώματα γύρω στα τοιχώματα, καθώς συνέχισα να πέφτω! Πριν προλάβω να καταλάβω τι συνέβαινε, τα πάντα σκοτείνιασαν και δεν έβλεπα ή άκουγα τίποτα. Ήμουν λυπόθυμος...

Η βροχή πρέπει να είχε σταματήσει από ώρα...αλλά αυτή η απίστευτη ζεστή ατμόσφαιρα που ένιωσα λίγο πριν ανοίξω τα μάτια μου με τρόμαζε.
«Πόση ώρα είμαι τεζαρισμένος;» αναρωτήθηκα κι άνοιξα τα μάτια μου.

«Δεν είναι δυνατόν!» φώναξα δυνατά. «Πού βρίσκομαι;» αναρωτήθηκα.
Δεν ήμουν στο δρόμο του σπιτιού μου ούτε καν δίπλα στο φρεάτιο που προσπαθούσα να αποφύγω! Βρισκόμουν σε ένα τεράστιο κήπο, με πανύψηλα φυτά και τεράστια πολύχρωμα λουλούδια.
«Yes!» ξαναφώναξα «είμαι στον Παράδεισο!»
«Αν το θέτεις έτσι...» άκουσα μια φωνή να λέει.
Ένα πελώριο κόκκινο...τριαντάφυλλο μου μιλούσε! «Μπααα, ιδέα μου είναι. Με πείραξαν τα παστάκια φαίνεται» σκέφτηκα.
Στη στιγμή, άλλα 4 τριαντάφυλλα έμοιαζαν να ξύπναγαν από λήθαργο και να με κοιτούν.
«Καλωσήρθες στην Χώρα του Πόκερ!» μου είπαν όλα με μια φωνή και κρύος ιδρώτας αλλά και απέρνατη χαρά πλημμύρισαν την ψυχή μου!
«Ω, ναι» σκέφτηκα «είμαι στον Παράδεισο!!!»