© Gi Gaga Kouni Beli

...Η Αγαθοβιόλα πήρε την πρωτοβουλία να είναι εκείνη που θα μπει στο ψυγείο και να αναζητήσει την πηγή του κακού. Ο Μαμελούκιος προπορευόταν (έπαιζε δηλαδή Προπο και ρευόταν σαν το γουρούνι!), ενώ μόλις και μετά βίας μπορούσε να συρθεί ανάμεσα στα παγωμένα ράφια με τις μπύρες του πατέρα του.
"Αμάν ρε αδερφάκι μου!" βροντοφώναξε η Αγαθοβιόλα.
"Δε φτάνει που έχεις γίνει σαν τρίφυλλη ντουλάπα, πρέπει να έχεις και soundtrack στην όλη πορεία; Τι σκατά έφαγες πάλι και ρεύεσαι;" ρώτησε τον Μαμελούκιο.
Ο Μαμελούκιος έχοντας εκ γεννετής τα "σύνεργα γραψίματος" μαζί του, τη γείωσε και πάσχιζε τώρα να ξεσφηνώσει από το ράφι με τα γεμάτα τάπερ.
Η ώρα περνούσε και η διαδρομή στα βάθη του ψυγείου δεν έλεγε να τελειώσει. Λες και πίσω από την πόρτα κρυβόταν ένα μεγάλο παγωμένο τούνελ με ασπροκίτρινο φως και χιλιάδες σχάρες, τίγκα στο θανάσιμο αμάρτημα της λαιμαργίας, στοιχισμένες η μια πάνω από την άλλη.
"Φτάνουμε;" ρώτησε ο Μαμελούκιος, αποτελειώνοντας ένα μισοφαγωμένο ψητό λουκάνικο που βούτηξε λίγο πριν. Η Αγαθοβιόλα σταμάτησε το μπουσούλημα και γύρισε προς το μέρος του, ρίχνοντας το δολοφονικό της βλέμμα. Ένα βλέμμα που ο Μαμελούκιος είχε ξεχάσει πως είχε η αδερφή του από τότε που η Αγαθοβιόλα ανακάλυψε πως η πρώην κολλητή της -και νυν πορνίδιο του πιο όμορφου αγοριού του σχολείου- της έκλεψε τη συλλογή με τις διάφανες πολύχρωμες μπίλιες της.
"Τι λέει ο χάρτης;", τον ρώτησε ειρωνικά.
"Ποιος χάρτης;", αναρωτήθηκε ο Μαμελούκιος. "Δεν μου είπες να πάρω μαζί μου κανένα χάρτη".
"Προχώρα ρε βοοειδές της στέππας και άσε τις κουβέντες, που κοντεύω να γίνω γρανίτα εδώ μέσα!", ξαναφώναξε και κοίταξε μπροστά.
Ένας θόρυβος ακούστηκε ξαφνικά και το αίμα των διδύμων πάγωσε. Σαν κεραυνός εν αιθρία, σαν έκρηξη σούπερ-νόβα στο αχανές διάστημα (μια δυο μπουρδίτσες, μη με περάσετε και για αγράμματο), σαν την κλανιά που ρίχνετε μερικοί εδώ μέσα την ώρα που κοιμάστε και αντιλαλεί στο δωμάτιο (αφού δεν καταλαβαίνετε με τα δύσκολα, είπα να το λαϊκεύσω λίγο)!
"Θα είναι το μοτέρ του καταψύκτη", σκέφτηκε η Αγαθοβιόλα, αλλά η παραγωγή είχε άλλα σχέδια για τα δυο αδέρφια.
Ένα σύννεφο παγωμένου ατμού απλώθηκε μπροστά τους και ως δια μαγείας οι σχάρες εξαφανίστηκαν. Χωρίς να χάσουν χρόνο, ο Μαμελούκιος κι η Αγαθοβιόλα στάθηκαν στα δυο τους πόδια και περίμεναν την παγωμένη ομίχλη να πέσει (όλα τα...υπόλοιπα είχαν πέσει από ώρα με το κρύο που επικρατούσε εκεί μέσα).
"Κοίτα!", ψιθύρισε ο Μαμελούκιος. "Σαν να βλέπω κάτι στο βάθος να αχνοφαίνεται".
Προχώρησαν λίγο ακόμα και με τα χέρια απλωμένα σαν μεθυσμένοι υπνοβάτες, προσπαθούσαν να ακουμπήσουν κάτι στο κενό. Ξαφνικά ο Μαμελούκιος σωριάστηκε στο έδαφος, αφού κατάφερε να κουτουλήσει σε ένα μεγάλο σταλακτίτη από πάγο. Και η ομίχλη σιγά σιγά άρχισε να αποκαλύπτει το θέαμα.
Ένας τεράστιος καταρράκτης είχε μείνει στάσιμος και τα παγωμένα πλέον νερά του κρέμονταν από το ψηλότερο σημείο του, σαν μαχαίρια έτοιμα να τους λαβώσουν. Προχώρησαν ανάμεσα στις άσπρες κρύες μπάρες πάγου, διασχίζοντάς τες με μεγάλη προσοχή, γιατί μια ακόμη κουτουλιά του Μαμελούκιου μπορεί να είχε θανάσιμο αποτέλεσμα και άσχημο τέλος στην πορεία τους (και τα λεφτά του Μπουχεσίδη ποιος τα δίνει πίσω; Έχουμε κλείσει και σπόνσορες...).
Στο τέλος της διαδρομής, τα αδέρφια βρέθηκαν στην κορυφή ενός μεγάλου φαραγγιού, όπου μπορούσαν να διακρίνουν ένα μικρό χωριό καλυμμένο με χιόνι και μια μικρή παγωμένη λιμνούλα στη μέση του. Από τα βάθη του φαραγγιού ακουγόταν μια παράξενη μελωδία, που όμοιά της δεν είχαν ακούσει ποτέ στη ζωή τους, τόσο γλυκιά που τους μάγεψε στη στιγμή και τους καλούσε να την ακολουθήσουν.
Μετά από αρκετά λεπτά κατάβασης και με τα άκρα τους μελανιασμένα από το τσουχτερό κρύο, ο Μαμελούκιος και η Αγαθοβιόλα αντίκρυσαν το πρώτο στοιχείο ζωής της περιοχής, μια τεράστια ξύλινη ταμπέλα περιτριγυρισμένη από μικρά άσπρα λαμπάκια που τρεμόπαιζαν, η οποία τους καλωσόριζε στη "Γη της Ευαγγελίας"...