© Gi Gaga Kouni Beli

Το χιόνι μόλις που άρχισε να πέφτει. Για μια στιγμή η Αγαθοβιόλα τα έχασε, βλέποντας την καταιγίδα να πλησιάζει προς το μέρος τους, έτοιμη να καλύψει την καινούρια χώρα που μόλις ανακάλυψαν.
«Εγώ λέω να γυρίσουμε πίσω, Αγαθοβιόλα», είπε ο Μαμελούκιος, «νομίζω πως δε θα τη βγάλουμε καθαρή εδώ πέρα».
Η Αγαθοβιόλα γύρισε πίσω της και τον κοίταξε με δολοφονικό βλέμμα.
«Χάνεις λάδια μου φαίνεται! Είχα ξεχάσει ότι είσαι τόσο χέστης αλλά δεν περίμενα να φτάσουμε ως εδώ για να μου το ξαναθυμίσεις! Θα συνεχίσουμε. Τι διάολο;», είπε στον αδερφό της και συνέχισε να προχωρά.
«Μου έχει γίνει γρανίτα τόση ώρα για το τίποτα;»
«Μα...», τόλμησε να μιλήσει ο Μαμελούκιος.
«Μαρακαΐμπο! Άκου να δεις παληκάρι μου, γιατί σαν πολλά μας τα έχεις κάνει!... Εγώ θα συνεχίσω είτε σ' αρέσει είτε όχι. Εσύ κάτσε εδώ να γίνεις χωνάκι παγωτό. Εδώ πιο κάτω έχει ένα χωριό. Το βλέπεις;», είπε και με το παγωμένο της δάχτυλο έδειξε στο βάθος της κοιλάδας ένα μικρό χωριό γεμάτο με μικρά φωτάκια, σαν αυτά της ταμπέλας που συνάντησαν νωρίτερα. «Θα πάω εκεί, θα ανοίξω την πρώτη πόρτα που θα βρώ και θα αραδιαστώ μπροστά στο τζάκι για να ζεσταθεί το κοκκαλάκι μου. Το ίδιο θα πρότεινα να κάνεις κι εσύ. Γι' αυτό, άιντε και ξεκόλλα από τη μίζερη ζωή σου και πάρε τον κώλο σου να του δίνουμε!»
Ο Μαμελούκιος δεν είχε άλλη επιλογή. Θα έπρεπε να βρουν ένα καταφύγιο, πάσει θυσία, μιας και ο καιρός χειροτέρευε κάθε λεπτό ή θα αναγκάζονταν να γυρίσουν πίσω στο ψυγείο για να επιστρέψουν στην πραγματικότητα. Κι η Αγαθοβιόλα ήταν αποφασισμένη (έτσι εξηγείται και το υψηλό κασέ της!).
Η χιονοθύελλα άρχισε να γίνεται επικίνδυνη και τα δυο αδέρφια έψαχναν ένα κοίλωμα να χωθούν, για να τους κόψει το δυνατό άνεμο. Λίγο πιο κάτω, σ' ένα κατηφορικό δρομάκι που φαινόταν πως οδηγούσε στο χωριό, η Αγαθοβιόλα βρήκε ένα μεγάλο λάκκο, που μόλις και μετά βίας χωρούσε και τους δυο (για τους ευνόητους λόγους!) και θεώρησε πως ήταν το κατάλληλο "σκέπασμα" για την ώρα. Στάθηκαν μαζί, στριμωγμένοι σαν σαρδέλες στο λάκκο, με τα χνώτα του Μαμελούκιου να μυρίζουν λουκάνικο αναμειγμένο με μαγιονέζα (βλέπε επεισ. 02) και την Αγαθοβιόλα να ψάχνει τις τσέπες της για κανένα μανταλάκι, χωρίς επιτυχία βέβαια. Το τελειωτικό χτύπημα το δέχτηκε, όταν ο αδερφός της θεώρησε πρέπον να αεριστεί σε ένα χώρο μισού κυβικού και με τη θύελλα από πάνω να κόβει κεφάλια!
«Πας καλά ρε άνθρωπε;», φώναξε η Αγαθοβιόλα και με μια περιέργως απότομη κίνηση τον χαστούκισε.
«Άου! Αυτό πόνεσε ακόμα πιο πολύ τώρα με το κρύο!», είπε ο Μαμελούκιος «Τι να έκανα; τόση ώρα προσπαθώ!», συνέχισε.
«Και βρήκες την κατάλληλη ώρα για να την αμολήσεις! Τώρα που είμαστε κλεισμένοι σαν τα τσιμπούρια σε μια τριχιά μισού εκατοστού...»
«Με ζήτησε κανείς;», ακούστηκε μια μικρή φωνούλα. «Εδώ είμαι, ακριβώς πάνω στον ώμο σου», είπε η φωνή στην Αγαθοβιόλα.
Η Αγαθοβιόλα εκτινάχθηκε σαν ελατήριο στο θέαμα ενός τσιμπουριού να κάθεται στον ώμο της. Ή καλύτερα "στο θέαμα ενός τσιμπουριού που μιλάει να κάθεται στον ώμο της"!
«Δεν είμαι καλά», άρχισε να παραλληρεί, «δε μπορεί να βλέπω αυτό που βλέπω... Παραισθήσεις έχω από την υπερβολική εισπνοή μεθανίου, δεν εξηγείται αλλιώς!», συνέχισε σαστισμένη.
«Καλά βλέπεις, Αγαθοβιόλα, το βλέπω κι εγώ», συμπλήρωσε ο Μαμελούκιος, «ένα τσιμπούρι που μιλάει».
«Όχι ένα οποιοδήποτε ομιλούμενο τσιμπούρι, όμως», τον διέκοψε το μικρούλι, καφέ-κουραδί παράσιτο. «Είμαι ο Φίφης, ο αρχηγός της Χώρας των Φίφιδων, μεγάλος στρατηγός του Στρατού των Φιφίων, τρανός...»
«Ώπα μάστορα!», τον διέκοψε η Αγαθοβιόλα, «μπάστα ένα λεπτό, γιατί μας έκανες το κεφάλι καμπαναριό με τη φλυαρία σου! Για πάμε πάλι από τη αρχή και αργά αυτή τη φορά... είμαστε κι από ταξίδι!», του είπε με αγένεια η Αγαθοβιόλα (που πολύ που χέστηκε το τσιμπούρι, εδώ που τα λέμε...). «Είσαι ο Φίφης, αυτό το πιάσαμε...παρακάτω», συνέχισε η Αγαθοβιόλα.
«Είμαι αρχηγός της χώρας των Φίφιδων, νεαρή μου», είπε το τσιμπούρι.
«Και πού είναι αυτή η χώρα κι εγώ δε τη βλέπω, ρε μπάρμπα;» συνέχισε με το ίδιο αγενές ύφος της.
«Μα αυτός εδώ ο λάκκος, αγαπητή μου! Στραβή είσαι; Η Χώρα των Φίφιδων απλώνεται μπροστά σου!» (Κανονικά εδώ θα έπρεπε να πέσει μουσική τύπου "ΤΑΤΑΑΑΑΑΑΑ!" αλλά η παραγωγή δεν έχει ακόμα πληρώσει τη Μπάντα που παίζει τα πάντα).
«Όλη αυτή η γούβα είναι η χώρα σου;...Βρε τι μικρός που είναι ο κόσμος τελικά...», είπε ειρωνικά η Αγαθοβιόλα.
«Έχετε κι άλλες τέτοιες χώρες εδώ, αρχηγέ Φίφη;», ρώτησε ο Μαμελούκιος.
«Βέβαια, φίλε μου. Να! Εδώ δίπλα αν κοιτάξεις, είναι ο λάκκος με τα αποξηραμένα φύλλα της βελανιδιάς. Είναι η Χώρα του αποξηραμένου Φύλλου», είπε ο Φίφης.
«Πρωτοτυπείτε βλέπω στις ονομασίες!», τον διέκοψε η Αγαθοβιόλα και συνέχισε «και δε μου λες, Φίφη τέλος πάντων, πόση ώρα θέλουμε μέχρι το χωριό;»
«Είναι περίπου μισή μέρα δρόμος, γιατί το δρομάκι που βλέπετε, χάνεται πίσω από το δάσος και νομίζεις πως το χωριό είναι κοντά, κοιτώντας το από εδώ», απάντησε το τσιμπούρι.
«Ε, θα περιμένουμε να σταματήσει η θύελλα και θα συνεχίσουμε», είπε ο Μαμελούκιος.
«Η θύελλα δε θα σταματήσει ποτέ φίλοι μου», είπε ο Φίφης και έριξε τις κεραίες του, «από τότε που η μοχθηρή μάγισσα Τραβελιάνα ανέλαβε τη βασιλεία της Γης της Ευαγγελίας».
«Ποια είναι πάλι δαύτη; Τι σκατά;! Σαν πολλοί δε μαζευτήκαμε σ' αυτή την ιστορία;», παραξενεύτηκε η Αγαθοβιόλα.
«Η Τραβελιάνα», συνέχισε το τσιμπούρι, «ζει και βασιλεύει εδώ πολλά χρόνια, έχοντας ρημάξει με τις μαλακίες της όλη τη Γη της Ευαγγελίας. Είναι κακιά, μοχθηρή, άσχημη και βρωμάει τεκίλα από το χιλιόμετρο! Αλλά εμείς εδώ, οι πιστοί κάτοικοι της Γης μάθαμε ένα μυστικό, που η Τραβελιάνα αγνοεί. Την Προφητεία της Ιπτάμενης Μπριζόλας!»
«Άλλο πάλι και τούτο!», αναφώνισε η Αγαθοβιόλα, «Ένα ένα μας τα λες τσιμπουροφύλαρχε και αρχίζω να κρανιόνομαι!», είπε αγριεμένη η Αγαθοβιόλα.
«Έχεις δίκιο, μικρή μου. Θα σας τα πω. Αλλά σκύψτε λίγο ακόμα να σας ψιθυρίσω τι συμβαίνει, γιατί το δάσος είναι γεμάτο κατάσκοπους της Τραβελιάνας», είπε το τσιμπούρι.
...Οι ήρωές μας έχουν πια μπει σε έναν κόσμο γεμάτο μάχες και μάγια, σε μια φανταστική χώρα όπου θα καλεστούν να υπερασπίσουν. Το μυστικό που κρύβει η Προφητεία της Ιπτάμενης Μπριζόλας θα σημαδέψει για πάντα τη ζωή τους και θα αλλάξει την αντίληψή τους (τουλάχιστον της Αγαθοβιόλας, γιατί ο Μαμελούκιος το' χει κάψει καιρό τώρα -τώρα καίει τις φλάτζες!)...